பொய்த்துப்போன புன்னகை

சிறுபுள்ளிகளால் நிறப்பமுனைந்த இடைவெளிகளை

என் காதை அறைந்த சப்தம் கிழறியபோது

நீ கடைசியாய் புன்னகைத்ததை

ஒரு அடிமையாய் நான் ரசித்துக்கொள்ளும்

இநத சாம்பல் மேட்டில்

பூக்களின் இருப்பு அவசியமற்றது

நீளத்தெருக்களில்

நீ பதித்த சுவடில் எல்லாம்

என் உயிரும் கொட்டிபோகிறது தோழி

ஆயினும்

நாம் திரிந்த மணல்கள்

குருதி வழியும் என் பாதங்களில்

இப்போது ஒட்டிக்கொள்வதில்லை

உருகி வழியிம் என் கண்ணீரை

ஒரு அடிமையின் கண்ணீராய்

எப்படி உனக்கு நான் பரிசளிக்கப்போகின்றேன்

என் தனிமை இரவுகள்

நகரும்போதெல்லாம்

உனை சுமப்பதாய்ச்சொன்ன

என் முதுகை

ஒரு அடிமையின் முதுகை

மிருகம் ஆக்கிரமித்து கொண்டபோது

உன் உயிர்வலிப்புன்னகை பொய்த்துப்போனது தோழி.