நம் சொற்களை
சேமித்துப்புதைக்கின்றன
தனிமையில் மெதுவாய்
நகரும் பொழுதுகள்
என் துவிதத்தை
விழுங்கி மாள்கின்றன
ஏதாவது பேசிவிட்டுபோ
என்கின்ற என் குரல் நடுக்கத்தில்
புதைந்துபோகிறது
மொத்த ஆத்மாவும்
ஜன்னல் கம்பிகளால்
சிறை பட்டிருக்கிறது
பரந்து நீளும் இரவு .,
விலகித் தொலைந்திருக்கும் நிலவு
முன்பொரு இரவில்
என்னோடு
கதை பேசிக் கொண்டிருந்தது
குமிழ் ஒளிகளில்
எரிந்துகொண்டிருக்கும் இரவு
பேசித்தீராத என் தனிமையினை
எங்கோ நகர்த்திக்கொண்டிருக்கிறது
உன் பதில்களிற்க்காய் அடங்கியிருக்கும்
என் உயிரை
வார்த்தைகள் அற்ற
உன் உதடுகள் தான்
உறிஞ்சித்துப்புகின்றன
கலந்திருக்கின்ற பிரியத்தின்
கோடுகளாய்
தொடர்கிறது நம் பந்தம் ...
